கதையின் அடுத்த பாகத்திற்குள் செல்வதற்கு முன் திருநங்கைகளைப் பற்றிய முழுவிபரத்தையும் இங்கே பதிய விரும்புகிறேன். அன்பு நண்பர்களே இந்தப்பாகத்தை மட்டும் தயவுசெய்து தவிர்க்காதீர்கள்.
கடவுளின் விசித்ரமான படைப்புகளில் திருநங்கைகளும் அடங்குவர். உருவத்தால் பெண் போலவும், குரலில் ஆணாகவும், சிவனின் "உமையொரு பாகன்!" தத்துவத்தை விளக்க வந்த படைப்பைப் போன்று இருப்பார்கள். திருநங்கைகளைப் பற்றி மகாபாரததில் கூட குறிப்பு உள்ளது.
மகாபாரதப்போர் துவங்குமுன் அர்ஜுனனின் மகன் அரவாணனை தேர்ந்தெடுத்து களபலி கொடுப்பார்கள். திருநங்கைகள் இந்த அரவாணனையே தங்கள் கணவனாக பாவித்து, சித்திரை மாத பவுணர்மி அன்று கூத்தாண்டவர் கோவிலில் (தமிழ்நாட்டில் விழுப்புரம் அருகில் உள்ளது) ஒரு பூசாரியைக் கொண்டு தாலி கட்டி, அடுத்த நாள் அவன் இறந்ததாக நினைத்து, அந்த தாலியை அறுத்தெறிந்து அழுது புலம்புவது ஒரு சடங்காக உள்ளது.
வட இந்தியாவிற்கு நாம் ரயிலில் பயணம் செய்ய நேரிட்டால், சில ஸ்டேஷன்களில் கூட்டம் கூட்டமாக இவர்கள் ரயிலில் ஏறி பயணிகளிடம் காசு வசூலிப்பார்கள். சிலநேரங்களில் பணக்கார வீட்டு திருமணங்கள் நடக்கும் இடங்களுக்குச் சென்று, அந்த தம்பதியரை ஆசிர்வாதம் செய்தும் பணம் சம்பாதிப்பார்கள்.
சென்னை மெரீனாக் கடற்கரையில் கூட கைக்கு அஞ்சு, வாய்க்கு பத்து எனப் பேரம் பேசி சம்பாதிப்பார்கள். இவர்களிடம் ஓசி கிராக்கியாக வரும் ஏரியா போலீஸ்காரர்களும், ரௌடிகளும் உண்டு. எத்தகைய வேதனையையும் தமக்குள் சுமந்து கொண்டு, அதை துளியும் வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் இவர்களால் மட்டுமே வாழமுடியும்.
பெரும்பாலும் திருநங்கைகள் தங்கள் பெற்றவர்களால் புறக்கணிக்கப்பட்டு, துரத்தப்பட்டு நாடோடியாக திரிகிறார்கள். இந்த சமூகமும் இவர்களை ஏளனமாகவும், ஒரு வித வேற்றுக்கிரக ஜந்துவை பார்ப்பது போலவும் தான் பார்க்கிறது. சினிமாவில் காமெடி டிராக்கில் இவர்கள் கண்டிப்பாக தேவைப்படுவார்கள். பெரும்பாலும் நமது ஹீரோக்கள் இவர்களை கலாய்க்க மற்றும் பாட்டுக்கு நடுவில் ஏடாகூட வசனம் பேசவும் தான் பயன்படுத்துவார்கள்.
அவர்கள் கைகளைத் தட்டி உங்களிடம் யாசகம் கேட்டால், தயங்காமல் உங்களால் இயன்றதை செய்யுங்கள். பாவம்!!! தனது உறுப்பு மாற்று சிகிச்சைக்காகவோ (அ) வயிற்றுப்பசியைப் போக்கவோ தான் கேட்கிறார்கள்.
அரசாங்கம் இவர்களை கண்டு கொண்டுள்ளதா? ஒரு துரும்பையாவது இவர்களுக்காக நகர்த்தி உள்ளதா? இவர்களுடைய நிலை என்ன? என்பதை இந்திய அரசு தெளிவுபடுத்துமா? இவர்களை "Physically Challenged Category"ல் சேர்த்தால் ரிசர்வேஷன் கோட்டா கிடைக்குமே செய்வார்களா? எனக்குத் தெரிந்த திருநங்கை ஒருத்தி, உறுப்புமாற்று சிகிச்சை செய்தபின்னர், தனது பிறப்புச்சான்றிதழில் தன்னை ஒரு பெண்ணாக குறிக்க வேண்டும் என்று நான்கு வருடமாக அழைகிறார். பலன் பூஜ்ஜியம் தான்....
இவர்களது எண்ணிக்கை மட்டும் ஒரு தொகுதிக்கு பத்தாயிரம் என்று இருந்தால், நமது கரை வேட்டிகள் வாக்குறுதிகளை அள்ளி வீசி இருக்கமாட்டார்களா?
இவர்களும், தங்கள் தன்மானத்தை விட்டுக்கொடுத்து ஏன் இப்படி திரிய வேண்டும்? படங்களில் தங்களை கேவலமாக சித்தரித்துக் கொள்ள வேண்டும்?கடவுள்களை காப்பாற்ற மனிதர்கள் சண்டையிடும் போது, இவர்களையெல்லாம் காப்பாற்ற எந்தக் கடவுள் வருவார். எனது கோபத்தின் வெளிப்பாடே இந்த "அவதாரம்". கடவுள் தான் வரமாட்டார், கடவுளின் எதிரியான பூதமாவது வரட்டுமே என்ற கற்பனைக்கதை தான் அவதாரம். இதுவரை திருநங்கைகள் சந்திக்கும் அவலத்தை படித்த நீங்கள், திருநங்கைகளின் வகைகள் மற்றும் அவர்களுக்கு நடக்கும் உறுப்புமாற்று சிகிச்சையப் பற்றியும் அறிய வேண்டுமென்று அன்புடன் கேட்டுக் கொள்கிறேன்.
பிறப்பின்போது இவர்கள் ஆணாகவே பிறக்கின்றனர். இடையில் ஏற்படும் மாற்றங்கள் இவர்களை மூன்று வகையாகப் பிரிக்கிறது. முதலாம் வகை டிரான்ஸ்வெஸ்டிஸ்ம்: எதிர்பால் அணியும் ஆடைகளை அணிய விருப்பப்படுவர். லத்தின் மொழியில் டிரான்ஸ் என்றால் கிராஸ் என்றும் வெஸ்டா என்றால் ஆடையணியும் முறை (clothing) என்றும் அர்த்தம். அதாவது CROSS DRESS.
இரண்டாவது வகை ஷிமேல்: உறுப்புமாற்று சிகிச்சை மூலம் ஆணுறுப்பை மாற்றம் செய்யாமல், ஹார்மோன் சிகிச்சை மூலம் மார்பு மற்றும் பின்புறத்தை பெண்ணைப் போல மாற்றி வாழ்பவர்கள்.
மூன்றாவது வகை TS: அதாவது டிரான்செக்சுவல், இவர்கள் தான் முழுமையான பால் மாற்றம் செய்தவர்கள் தனது ஆணுறுப்பை மாற்றி பெண்ணுறுப்பாக்கி வாழ்பவர்கள்.
இனி பால் (செக்ஸ்) மாற்றம் எவ்வாறு செய்கிறார்கள் என்று பார்ப்போம். ஆணாகப் பிறந்த திருநங்கை ஒரு பெண்ணாக மாறவேண்டுமென்றால், முகத்திலுள்ள முடிகளைப் போக்க லேசர் சிகிச்சை, மார்பு மற்றும் மார்புக்காம்பை பெரிதாக்க ஹார்மோன் சிகிச்சை, பெண்ணின் ஹார்மோனை உடலில் ஏற்றும் சிகிச்சை, எஸ்ட்ரோஜன் பேட்சஸ் இவ்வாறு பல சிகிச்சை முறைகளை மேற்கொண்டு கடைசியில் தான் உறுப்புமாற்று சிகிச்சை செய்து கொள்ள வேண்டும்.
உறுப்புமாற்று சிகிச்சை ஒன்றும் சாதாரண விஷயமில்லை. திருநங்கையின் ஆணுறுப்பு (சுண்ணி) மற்றும் கொட்டை (testicles) வெட்டியெடுத்து, அங்கே திசுவினாலான பெண்ணுறுப்பை எலெக்ட்ரோலைசிஸ் முறை மூலம் ஏற்படுத்துவது தான் இந்த சிகிச்சை. ஒருவருடைய குடலை வெட்டியோ (அ) வெட்டியெடுக்கப்பட்ட தும்மாத்தூண்டு ஆணுறுப்பின் மூலமோ திசுவினாலான பெண்ணுறுப்பாக (vagina) மாற்றும் அதிசயம் நிகழ்கிறது.
உறுப்புமாற்று சிகிச்சை மட்டும் ஒருவருக்கு சக்ஸஸ் ஆகிவிட்டால், இவள் ஒரு திருநங்கையாக இருந்து உருமாறியவள் என்று (மகப்பேறு மருத்துவர் நீங்கலாக) எந்தக் கொம்பனாலேயும் கண்டுபிடிக்க முடியாது. இந்த நவீன மங்கைகள் குழந்தை பெற முடியுமா? என்று இப்போது மனசுல ஒரு கேள்வி எழும், சரிதானே. குளோனிங் முறையையே செயல்படுத்த எதிர்க்கும் மதகுருமார்களும் அவர்களை கண்மூடித்தனமாக ஆதரிக்கும் மக்களும் (நீங்களும், நானும் தான்), ஒரு திருநங்கை குழந்தை பெறவிடுவோமா என்ன? ஏன் என்பதை "புதிய காம ஆலோசனை/விவாதங்கள்" பகுதியில் தான் விவாதிக்க வேண்டும்.
நமக்கு ஏன் வீண்வம்பு? அமெரிக்காவில் நிகழும் உறுப்புமாற்று சிகிச்சை, இந்தியாவில் குறைந்த செலவில் திருநங்கைகள் மூலம் நடக்கும் சோகக்கதை தான் இந்த இறுதிப்பகுதி.
முன்கதைச் சுருக்கம்: திருநங்கையாக இருந்த நான், பூதகுல ராணியின் மந்திரத்தால் புதுமங்கையாக அவதரிக்கிறேன். சைக்கிள் சையின் மந்திரத்தால், நடிகர் சல்மான்கானை என் வீட்டிற்கு வரவழைக்கிறேன். எந்தப் பெண்ணுக்கும் தனது ஆசை நாயகனுடன் கலவி புரிவதென்வது, அங்கீகரிக்கப்பட்ட தவம் போன்றது. கலவிமூலம் உச்சம் அடைந்த சந்தோஷத்தில், சல்மான்கனை இருக்கமாக அணைத்து, அவரது நெற்றியில் ஒரு முத்தம் பதித்தேன். பின்னர் இருவரும் அதே அறையில் படுத்து உறங்கினோம்.
உறக்கம் கலைந்து விழித்துப் பார்த்தேன், அங்கே சல்மானைக் காணவில்லை. வீடு முழுவதும் தேடிப்பார்த்தேன், சல்மான் மட்டும் காணவேயில்லை. சரி அவர் போய்விட்டார் போலும் என்று நினைத்துக் கொண்டேன். அன்று இரவு முழுவதும் நன்றாக உறங்கினேன். என்ன தான் பெரிய மாளிகையில் இருந்தாலும், தனிமை என்னை பிடுங்கித்தின்றது. நினைவில் என் அக்காள் வந்தாள், அவளை இங்கே அழைத்து வருவது சாத்தியமில்லை. என் வீட்டிற்குச் செல்ல விருப்பமுமில்லை. அப்போது தான் பஷீர்மா, ஒப்படம், காமாட்சி மற்றும் ஜான்ஸி போன்ற திருநங்கைகள் ஞாபகத்திற்கு வந்தனர். அவர்களிடம் நடந்தவற்றைக் கூறி, உடன் அழைத்துவந்து தங்கச்சொல்லலாம் என்று முடிவு செய்தேன்.
காரில் அமர்ந்து ஆணையிட, அது பஷீர்மா வீட்டை நோக்கிப் பறந்தது. இன்றும் பஷீர்மா வீட்டில் பூட்டு தொங்கியது. காரிலிருந்து இறங்கி, அக்கம்பக்கத்து வீட்டாரிடம் விசாரித்தேன். பஷீர்மா, ஜான்ஸியின் வீட்டிற்குச் சென்றதாகச் சொன்னார்கள். ஜான்ஸியின் வீட்டை நோக்கி கார் பறந்தது.
ஜான்ஸி ஒரு அரசு கலைக்கல்லூரியில், இரண்டாமாண்டு வணிகவியல் படித்துக் கொண்டிருந்தாள். பேண்ட், சட்டை அணிந்து, ஒரு ஆண்மகனைப் போல கல்லூரிக்குச் செல்வாள், காரணம் கல்லூரியில் அவள் பெயர் ஜான்ஸன். அதே கல்லூரியிலுள்ள ஒரு பேராசிரியர் தான் ஜான்ஸியின் காதலன். பேராசிரியர் விவாகரத்து வாங்கி தனித்து வாழ்பவர். மாலை வேளைகளில் அந்த பேராசிரியரின் வீட்டில் தான் ஜான்ஸி இருப்பாள்.
அங்கே வரும், பேராசிரியரின் நண்பர்களுடைய சுண்ணியை ஆட்டிக் கொடுத்தும், அதையே ஊம்பிக் கொடுத்தும் ஒரு தனி வருமானம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். இது அந்தப் பேராசிரியருக்கும் தெரியும். தான் இதுவரை பேராசியருக்கு மட்டுமே தன் சூத்தைக் காட்டியதாகவும், பேராசியரை மட்டுமே தன் காதலனாக நினைத்து, அவருக்காகவே வாழ்ந்து வருவதாகவும் என்னிடம் கூறியிருக்கிறாள்.
பேராசிரியருக்கும் ஜான்ஸி மீது கொள்ளைப்பிரியம். "நீ மட்டும் உறுப்பு மாற்று சிகிச்சை செய்து கொள், நான் உன்னையே திருமணம் செய்து கொள்கிறேன்.." என்று அவளை ஆசைகாட்டியே, அவள் மனதில் சிகிச்சை செய்துகொள்ளும் ஆர்வத்தை விதைத்திருக்கிறார். ஆண்களோ / பெண்களோ மட்டுமே மனிதர்களில்லையே, எங்களுக்கும் துணையுடன் வாழவேண்டும் என்ற ஆசையிருக்குமல்லவா. அதனாலேயே பேராசியர் போன்றோரை எங்கள் தெய்வங்களாக மதித்தோம்.
பாவம்! பேராசிரியர் ஜான்ஸியின் உறுப்பு மாற்று சிகிச்சைக்கு வேண்டிய பணத்திற்காக, லோன் கூட போட்டிருந்தார். எனக்கும் கூட இந்த மாதிரி மவராசன் கிடைக்க மாட்டானா என்று ஏங்கிய காலம் உண்டு. இந்த மாதிரி நேரத்தில் தான் அந்தப் பெரிய சோகம் நிகழ்ந்தது.
இதோ எனது கார் ஜான்ஸியின் வீட்டை நெருங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. ஜான்ஸியின் வீட்டில் பேராசிரியரின் மோட்டார் சைக்கிள் நிற்க, இவரெப்படி இங்கே என்று நினைத்துக் கொண்டே வீட்டினுள் சென்றேன். வீட்டினுள் பஷீர்மா, காமாட்சி, ஒப்படம் மற்றும் பேராசிரியரும் அமர்ந்திருந்தனர்.
எல்லாரும் என்னை அதிசயமாகப் பார்த்தார்கள். "யாருமா நீ, என்ன வேண்டும் உனக்கு..", என்று பேராசிரியர் என்னிடம் வினவினார். நான் பஷீர்மா அருகே சென்று, நான் தான் ராணி என்று நடந்தவற்றையெல்லாம் விவரித்தேன். "அப்பாடா..... யாரும் தூண்டித்துருவி கேள்வி கேட்கவில்லை, அனைவரும் என்னை நம்பிவிட்டனர்".
ஜான்ஸி, எங்கே என்று வினவினேன். அவள் குளித்துக் கொண்டிருக்கிறாள். இன்றைக்கு அவளுக்கு நிர்வாணபூஜை, என்று காமாட்சியக்கா சொன்னார்கள். "என்னது நிர்வாணபூஜையா? எங்கே ஜான்ஸி நான் அவளிடம் பேசுகிறேன்.." என்று சொல்லி குளியளறைக்குள் சென்றேன்.
அழகிய கிராப் தலையுடன், உடலெல்லாம் மஞ்சள் பூசி, தேகமெல்லாம் நீர்த்திவளைகளுடன் ஜான்ஸி குளித்துக் கொண்டிருக்கிறாள். எனது பார்வை ஜான்ஸியின் குஞ்சு இருக்குமிடத்திற்குச் சென்றது, பாவம் அது குஞ்சு போலவே மிகவும் சிறியதாக இருந்தது. 19 வயது மனிதனுக்கு, பிறந்த குழந்தையின் ஆணுறுப்ப்பு இருந்தால் அது குஞ்சு தானே.
நான் ஜான்ஸி அருகே சென்றேன், அவள் என்னை யாரென்று வினவ, என்னைப்பற்றிய முழுவிவரத்தையும் சுறுக்கமாக கூறினேன். ஜான்ஸியின் பிஞ்சுக் குஞ்சை என் விரல்களால் ஆட்டி, அவளை கிச்சு கிச்சு மூட்டினேன். ஜான்ஸி தனது மார்புக்கு சோப்புப் போட்டுக் கொண்டிருந்தாள். ஜான்ஸியின் மார்பு மட்டும் இயற்கையாகவே பெண்ணைப் போன்று இருக்கும், அதில் மயங்கியே பேராசிரியர் இவளை காதலித்ததாகப் பலமுறை கூறியிருக்கிறாள். "ஏன் ஜான்ஸி நிர்வாணப்பூஜை பண்ண முடிவெடுத்த, ரொம்ப வலிக்கும் ஜான்ஸி, பெண்களின் தலைப்பிரசவம் கூட இந்தளவுக்கு வலிக்காது, பிளீஸ் பணம் ரெடியாகுற வரைக்கும் பொறுத்துக்கோ ஜான்ஸி, நம்ம உறுப்புமாற்று ஆபரேஷன் பண்ணி மாத்திக்கலாம்..." என்று எவ்வளவோ கூறினேன். அவள் செவிசாய்ப்பது போல் தெரியவில்லை.
"எனக்குக் கிடைச்சிருக்கிற பொக்கிஷம் இந்தப் பேராசியர், எனக்கு இருக்கிற மார்பைப் பார்த்துத்தான் என்கிட்ட மயங்கி இருக்கார், பணம் ரெடியாகிற வரைக்கும் என்னால பொறுக்க முடியாது, ராணி.." என்று ஜான்ஸி கூறினாள்.
"அதனாலென்ன, பேராசிரியர் தான் நல்லவராச்சே, பொறுத்துக்கச் சொன்னா, பொறுத்துக்கப் போறார்..", என்றேன்.
"இல்லம்மா, அவரப்பத்தி உனக்குத் தெரியாது, அவருக்கு பின்னாடி சொருகிறதக்காட்டிலும் முன்னாடி சொருகிறதுல தான் ஆசை அதிகம்... ஏற்கனவே, எங்கூட படிக்கிற பொண்ணு ஒருத்திய கூட்டிட்டு வந்து அடிக்கடி செய்றாரு.... எங்க என்ன மறந்திடுவாரோனு தான் இப்படி அவசரமா நிர்வாணபூஜை பண்ண ஒத்துக்கிட்டேன்...", என்று என்னை கன்வின்ஸ் செய்தாள்.
நானும் அவள் உடம்புக்கு சோப்புப்போட்டு, அவள் உடம்பை தண்ணீரால் கழுவினேன். ஒரு அழகிய பாவாடையை மார்புவரை ஏற்றி கட்டிக்கொண்டாள். அவளை அழைத்துவந்து அனைவருக்கும் நடுவில் அமரவைத்தேன். எங்கள் யார் முகத்திலும் சந்தோஷமில்லை, மாறாக எதையோ ஏங்கித்தவிக்கும் சோகம் தான் தெரிந்தது.
வீட்டின் கதவு தட்டப்படும் சத்தம் கேட்டு திறந்தேன், பம்பாயிலிருந்து வந்த ராசாயி என்ற "திருநங்கைகளின் ஆஸ்தான மருத்துவர்" ராசாயி அக்காவும் அருகில் ஒரு பூசாரியும் நிற்க, அவர்களை உள்ளே அழைத்தேன்.
ராசாயி அக்கா ஆறுமாதத்திற்கு ஒருமுறை தமிழ்நாட்டுக்கு வருவார். யாருக்காவது நிர்வாணபூஜை செய்யவேண்டுமென்றால் இலவசமாக செய்துதருவார். உடன் வரும் பூசாரிக்கு மட்டும் ஐநூறு ரூபாய் கொடுத்தால் போதும்.
நிர்வாணபூஜை செய்துகொள்ளும் பெண்ணுக்கு இரண்டு தூக்கமாத்திரைகளைக் கொடுத்து, குளோரோஃபார்ம் (அ) அனஸ்தீசியா ஊசி போடாமல், அந்த சிறிய ஆணுறுப்பை வெட்டிவிடுவது தான் நிர்வாணபூஜை. செய்யும்போதே பத்துக்கு இரண்டு பேர் இறந்துவிடுவார்கள் என்பது கொடுமை. "நாங்கள் வாழ்ந்தாலென்ன, செத்தாலென்ன, நாங்கள் தான் பழிக்கப்பட்ட ஜென்மம்" போலல்லவா நீங்கள் பாவிக்கிறீர்கள்.
எனது உடல்கள் நடுங்க ஆரம்பித்தது. ஜான்ஸி என் உடன்பிறவாச் சகோதரி. அவளுக்கு என்ன ஆகுமோ? ஏது ஆகுமோ என்ற பயத்தில் நான். தூக்கமாத்திரை சாப்பிட்ட பத்தாவது நிமிடத்தில் ஜான்ஸி மயக்கமுற்றாள். அனைவரும் அவளை கைத்தாங்கலாக அழைத்துச் சென்று, அருகிலிருக்கும் மரநாற்காலியில் அமரச் செய்தார்கள். ராசாயி அக்கா என்னை வெளியே போகச்சொன்னார்கள்.
நான் வெளியே வந்த அரைமணி நேரத்தில், ஜான்ஸியின் பெரிய அலறல் சத்தம் கேட்டது. கூடவே, ஐயோ, ஐயோ............ ஜான்ஸி.................................... என்ற பஷீர்மாவின் அழுகுரல். உள்ளே சென்ற நான் ஜான்ஸியை ரத்த வெள்ளத்தில் தான் பார்த்தேன்.
கடவுளின் விசித்ரமான படைப்புகளில் திருநங்கைகளும் அடங்குவர். உருவத்தால் பெண் போலவும், குரலில் ஆணாகவும், சிவனின் "உமையொரு பாகன்!" தத்துவத்தை விளக்க வந்த படைப்பைப் போன்று இருப்பார்கள். திருநங்கைகளைப் பற்றி மகாபாரததில் கூட குறிப்பு உள்ளது.
மகாபாரதப்போர் துவங்குமுன் அர்ஜுனனின் மகன் அரவாணனை தேர்ந்தெடுத்து களபலி கொடுப்பார்கள். திருநங்கைகள் இந்த அரவாணனையே தங்கள் கணவனாக பாவித்து, சித்திரை மாத பவுணர்மி அன்று கூத்தாண்டவர் கோவிலில் (தமிழ்நாட்டில் விழுப்புரம் அருகில் உள்ளது) ஒரு பூசாரியைக் கொண்டு தாலி கட்டி, அடுத்த நாள் அவன் இறந்ததாக நினைத்து, அந்த தாலியை அறுத்தெறிந்து அழுது புலம்புவது ஒரு சடங்காக உள்ளது.
வட இந்தியாவிற்கு நாம் ரயிலில் பயணம் செய்ய நேரிட்டால், சில ஸ்டேஷன்களில் கூட்டம் கூட்டமாக இவர்கள் ரயிலில் ஏறி பயணிகளிடம் காசு வசூலிப்பார்கள். சிலநேரங்களில் பணக்கார வீட்டு திருமணங்கள் நடக்கும் இடங்களுக்குச் சென்று, அந்த தம்பதியரை ஆசிர்வாதம் செய்தும் பணம் சம்பாதிப்பார்கள்.
சென்னை மெரீனாக் கடற்கரையில் கூட கைக்கு அஞ்சு, வாய்க்கு பத்து எனப் பேரம் பேசி சம்பாதிப்பார்கள். இவர்களிடம் ஓசி கிராக்கியாக வரும் ஏரியா போலீஸ்காரர்களும், ரௌடிகளும் உண்டு. எத்தகைய வேதனையையும் தமக்குள் சுமந்து கொண்டு, அதை துளியும் வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் இவர்களால் மட்டுமே வாழமுடியும்.
பெரும்பாலும் திருநங்கைகள் தங்கள் பெற்றவர்களால் புறக்கணிக்கப்பட்டு, துரத்தப்பட்டு நாடோடியாக திரிகிறார்கள். இந்த சமூகமும் இவர்களை ஏளனமாகவும், ஒரு வித வேற்றுக்கிரக ஜந்துவை பார்ப்பது போலவும் தான் பார்க்கிறது. சினிமாவில் காமெடி டிராக்கில் இவர்கள் கண்டிப்பாக தேவைப்படுவார்கள். பெரும்பாலும் நமது ஹீரோக்கள் இவர்களை கலாய்க்க மற்றும் பாட்டுக்கு நடுவில் ஏடாகூட வசனம் பேசவும் தான் பயன்படுத்துவார்கள்.
அவர்கள் கைகளைத் தட்டி உங்களிடம் யாசகம் கேட்டால், தயங்காமல் உங்களால் இயன்றதை செய்யுங்கள். பாவம்!!! தனது உறுப்பு மாற்று சிகிச்சைக்காகவோ (அ) வயிற்றுப்பசியைப் போக்கவோ தான் கேட்கிறார்கள்.
அரசாங்கம் இவர்களை கண்டு கொண்டுள்ளதா? ஒரு துரும்பையாவது இவர்களுக்காக நகர்த்தி உள்ளதா? இவர்களுடைய நிலை என்ன? என்பதை இந்திய அரசு தெளிவுபடுத்துமா? இவர்களை "Physically Challenged Category"ல் சேர்த்தால் ரிசர்வேஷன் கோட்டா கிடைக்குமே செய்வார்களா? எனக்குத் தெரிந்த திருநங்கை ஒருத்தி, உறுப்புமாற்று சிகிச்சை செய்தபின்னர், தனது பிறப்புச்சான்றிதழில் தன்னை ஒரு பெண்ணாக குறிக்க வேண்டும் என்று நான்கு வருடமாக அழைகிறார். பலன் பூஜ்ஜியம் தான்....
இவர்களது எண்ணிக்கை மட்டும் ஒரு தொகுதிக்கு பத்தாயிரம் என்று இருந்தால், நமது கரை வேட்டிகள் வாக்குறுதிகளை அள்ளி வீசி இருக்கமாட்டார்களா?
இவர்களும், தங்கள் தன்மானத்தை விட்டுக்கொடுத்து ஏன் இப்படி திரிய வேண்டும்? படங்களில் தங்களை கேவலமாக சித்தரித்துக் கொள்ள வேண்டும்?கடவுள்களை காப்பாற்ற மனிதர்கள் சண்டையிடும் போது, இவர்களையெல்லாம் காப்பாற்ற எந்தக் கடவுள் வருவார். எனது கோபத்தின் வெளிப்பாடே இந்த "அவதாரம்". கடவுள் தான் வரமாட்டார், கடவுளின் எதிரியான பூதமாவது வரட்டுமே என்ற கற்பனைக்கதை தான் அவதாரம். இதுவரை திருநங்கைகள் சந்திக்கும் அவலத்தை படித்த நீங்கள், திருநங்கைகளின் வகைகள் மற்றும் அவர்களுக்கு நடக்கும் உறுப்புமாற்று சிகிச்சையப் பற்றியும் அறிய வேண்டுமென்று அன்புடன் கேட்டுக் கொள்கிறேன்.
பிறப்பின்போது இவர்கள் ஆணாகவே பிறக்கின்றனர். இடையில் ஏற்படும் மாற்றங்கள் இவர்களை மூன்று வகையாகப் பிரிக்கிறது. முதலாம் வகை டிரான்ஸ்வெஸ்டிஸ்ம்: எதிர்பால் அணியும் ஆடைகளை அணிய விருப்பப்படுவர். லத்தின் மொழியில் டிரான்ஸ் என்றால் கிராஸ் என்றும் வெஸ்டா என்றால் ஆடையணியும் முறை (clothing) என்றும் அர்த்தம். அதாவது CROSS DRESS.
இரண்டாவது வகை ஷிமேல்: உறுப்புமாற்று சிகிச்சை மூலம் ஆணுறுப்பை மாற்றம் செய்யாமல், ஹார்மோன் சிகிச்சை மூலம் மார்பு மற்றும் பின்புறத்தை பெண்ணைப் போல மாற்றி வாழ்பவர்கள்.
மூன்றாவது வகை TS: அதாவது டிரான்செக்சுவல், இவர்கள் தான் முழுமையான பால் மாற்றம் செய்தவர்கள் தனது ஆணுறுப்பை மாற்றி பெண்ணுறுப்பாக்கி வாழ்பவர்கள்.
இனி பால் (செக்ஸ்) மாற்றம் எவ்வாறு செய்கிறார்கள் என்று பார்ப்போம். ஆணாகப் பிறந்த திருநங்கை ஒரு பெண்ணாக மாறவேண்டுமென்றால், முகத்திலுள்ள முடிகளைப் போக்க லேசர் சிகிச்சை, மார்பு மற்றும் மார்புக்காம்பை பெரிதாக்க ஹார்மோன் சிகிச்சை, பெண்ணின் ஹார்மோனை உடலில் ஏற்றும் சிகிச்சை, எஸ்ட்ரோஜன் பேட்சஸ் இவ்வாறு பல சிகிச்சை முறைகளை மேற்கொண்டு கடைசியில் தான் உறுப்புமாற்று சிகிச்சை செய்து கொள்ள வேண்டும்.
உறுப்புமாற்று சிகிச்சை ஒன்றும் சாதாரண விஷயமில்லை. திருநங்கையின் ஆணுறுப்பு (சுண்ணி) மற்றும் கொட்டை (testicles) வெட்டியெடுத்து, அங்கே திசுவினாலான பெண்ணுறுப்பை எலெக்ட்ரோலைசிஸ் முறை மூலம் ஏற்படுத்துவது தான் இந்த சிகிச்சை. ஒருவருடைய குடலை வெட்டியோ (அ) வெட்டியெடுக்கப்பட்ட தும்மாத்தூண்டு ஆணுறுப்பின் மூலமோ திசுவினாலான பெண்ணுறுப்பாக (vagina) மாற்றும் அதிசயம் நிகழ்கிறது.
உறுப்புமாற்று சிகிச்சை மட்டும் ஒருவருக்கு சக்ஸஸ் ஆகிவிட்டால், இவள் ஒரு திருநங்கையாக இருந்து உருமாறியவள் என்று (மகப்பேறு மருத்துவர் நீங்கலாக) எந்தக் கொம்பனாலேயும் கண்டுபிடிக்க முடியாது. இந்த நவீன மங்கைகள் குழந்தை பெற முடியுமா? என்று இப்போது மனசுல ஒரு கேள்வி எழும், சரிதானே. குளோனிங் முறையையே செயல்படுத்த எதிர்க்கும் மதகுருமார்களும் அவர்களை கண்மூடித்தனமாக ஆதரிக்கும் மக்களும் (நீங்களும், நானும் தான்), ஒரு திருநங்கை குழந்தை பெறவிடுவோமா என்ன? ஏன் என்பதை "புதிய காம ஆலோசனை/விவாதங்கள்" பகுதியில் தான் விவாதிக்க வேண்டும்.
நமக்கு ஏன் வீண்வம்பு? அமெரிக்காவில் நிகழும் உறுப்புமாற்று சிகிச்சை, இந்தியாவில் குறைந்த செலவில் திருநங்கைகள் மூலம் நடக்கும் சோகக்கதை தான் இந்த இறுதிப்பகுதி.
முன்கதைச் சுருக்கம்: திருநங்கையாக இருந்த நான், பூதகுல ராணியின் மந்திரத்தால் புதுமங்கையாக அவதரிக்கிறேன். சைக்கிள் சையின் மந்திரத்தால், நடிகர் சல்மான்கானை என் வீட்டிற்கு வரவழைக்கிறேன். எந்தப் பெண்ணுக்கும் தனது ஆசை நாயகனுடன் கலவி புரிவதென்வது, அங்கீகரிக்கப்பட்ட தவம் போன்றது. கலவிமூலம் உச்சம் அடைந்த சந்தோஷத்தில், சல்மான்கனை இருக்கமாக அணைத்து, அவரது நெற்றியில் ஒரு முத்தம் பதித்தேன். பின்னர் இருவரும் அதே அறையில் படுத்து உறங்கினோம்.
உறக்கம் கலைந்து விழித்துப் பார்த்தேன், அங்கே சல்மானைக் காணவில்லை. வீடு முழுவதும் தேடிப்பார்த்தேன், சல்மான் மட்டும் காணவேயில்லை. சரி அவர் போய்விட்டார் போலும் என்று நினைத்துக் கொண்டேன். அன்று இரவு முழுவதும் நன்றாக உறங்கினேன். என்ன தான் பெரிய மாளிகையில் இருந்தாலும், தனிமை என்னை பிடுங்கித்தின்றது. நினைவில் என் அக்காள் வந்தாள், அவளை இங்கே அழைத்து வருவது சாத்தியமில்லை. என் வீட்டிற்குச் செல்ல விருப்பமுமில்லை. அப்போது தான் பஷீர்மா, ஒப்படம், காமாட்சி மற்றும் ஜான்ஸி போன்ற திருநங்கைகள் ஞாபகத்திற்கு வந்தனர். அவர்களிடம் நடந்தவற்றைக் கூறி, உடன் அழைத்துவந்து தங்கச்சொல்லலாம் என்று முடிவு செய்தேன்.
காரில் அமர்ந்து ஆணையிட, அது பஷீர்மா வீட்டை நோக்கிப் பறந்தது. இன்றும் பஷீர்மா வீட்டில் பூட்டு தொங்கியது. காரிலிருந்து இறங்கி, அக்கம்பக்கத்து வீட்டாரிடம் விசாரித்தேன். பஷீர்மா, ஜான்ஸியின் வீட்டிற்குச் சென்றதாகச் சொன்னார்கள். ஜான்ஸியின் வீட்டை நோக்கி கார் பறந்தது.
ஜான்ஸி ஒரு அரசு கலைக்கல்லூரியில், இரண்டாமாண்டு வணிகவியல் படித்துக் கொண்டிருந்தாள். பேண்ட், சட்டை அணிந்து, ஒரு ஆண்மகனைப் போல கல்லூரிக்குச் செல்வாள், காரணம் கல்லூரியில் அவள் பெயர் ஜான்ஸன். அதே கல்லூரியிலுள்ள ஒரு பேராசிரியர் தான் ஜான்ஸியின் காதலன். பேராசிரியர் விவாகரத்து வாங்கி தனித்து வாழ்பவர். மாலை வேளைகளில் அந்த பேராசிரியரின் வீட்டில் தான் ஜான்ஸி இருப்பாள்.
அங்கே வரும், பேராசிரியரின் நண்பர்களுடைய சுண்ணியை ஆட்டிக் கொடுத்தும், அதையே ஊம்பிக் கொடுத்தும் ஒரு தனி வருமானம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். இது அந்தப் பேராசிரியருக்கும் தெரியும். தான் இதுவரை பேராசியருக்கு மட்டுமே தன் சூத்தைக் காட்டியதாகவும், பேராசியரை மட்டுமே தன் காதலனாக நினைத்து, அவருக்காகவே வாழ்ந்து வருவதாகவும் என்னிடம் கூறியிருக்கிறாள்.
பேராசிரியருக்கும் ஜான்ஸி மீது கொள்ளைப்பிரியம். "நீ மட்டும் உறுப்பு மாற்று சிகிச்சை செய்து கொள், நான் உன்னையே திருமணம் செய்து கொள்கிறேன்.." என்று அவளை ஆசைகாட்டியே, அவள் மனதில் சிகிச்சை செய்துகொள்ளும் ஆர்வத்தை விதைத்திருக்கிறார். ஆண்களோ / பெண்களோ மட்டுமே மனிதர்களில்லையே, எங்களுக்கும் துணையுடன் வாழவேண்டும் என்ற ஆசையிருக்குமல்லவா. அதனாலேயே பேராசியர் போன்றோரை எங்கள் தெய்வங்களாக மதித்தோம்.
பாவம்! பேராசிரியர் ஜான்ஸியின் உறுப்பு மாற்று சிகிச்சைக்கு வேண்டிய பணத்திற்காக, லோன் கூட போட்டிருந்தார். எனக்கும் கூட இந்த மாதிரி மவராசன் கிடைக்க மாட்டானா என்று ஏங்கிய காலம் உண்டு. இந்த மாதிரி நேரத்தில் தான் அந்தப் பெரிய சோகம் நிகழ்ந்தது.
இதோ எனது கார் ஜான்ஸியின் வீட்டை நெருங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. ஜான்ஸியின் வீட்டில் பேராசிரியரின் மோட்டார் சைக்கிள் நிற்க, இவரெப்படி இங்கே என்று நினைத்துக் கொண்டே வீட்டினுள் சென்றேன். வீட்டினுள் பஷீர்மா, காமாட்சி, ஒப்படம் மற்றும் பேராசிரியரும் அமர்ந்திருந்தனர்.
எல்லாரும் என்னை அதிசயமாகப் பார்த்தார்கள். "யாருமா நீ, என்ன வேண்டும் உனக்கு..", என்று பேராசிரியர் என்னிடம் வினவினார். நான் பஷீர்மா அருகே சென்று, நான் தான் ராணி என்று நடந்தவற்றையெல்லாம் விவரித்தேன். "அப்பாடா..... யாரும் தூண்டித்துருவி கேள்வி கேட்கவில்லை, அனைவரும் என்னை நம்பிவிட்டனர்".
ஜான்ஸி, எங்கே என்று வினவினேன். அவள் குளித்துக் கொண்டிருக்கிறாள். இன்றைக்கு அவளுக்கு நிர்வாணபூஜை, என்று காமாட்சியக்கா சொன்னார்கள். "என்னது நிர்வாணபூஜையா? எங்கே ஜான்ஸி நான் அவளிடம் பேசுகிறேன்.." என்று சொல்லி குளியளறைக்குள் சென்றேன்.
அழகிய கிராப் தலையுடன், உடலெல்லாம் மஞ்சள் பூசி, தேகமெல்லாம் நீர்த்திவளைகளுடன் ஜான்ஸி குளித்துக் கொண்டிருக்கிறாள். எனது பார்வை ஜான்ஸியின் குஞ்சு இருக்குமிடத்திற்குச் சென்றது, பாவம் அது குஞ்சு போலவே மிகவும் சிறியதாக இருந்தது. 19 வயது மனிதனுக்கு, பிறந்த குழந்தையின் ஆணுறுப்ப்பு இருந்தால் அது குஞ்சு தானே.
நான் ஜான்ஸி அருகே சென்றேன், அவள் என்னை யாரென்று வினவ, என்னைப்பற்றிய முழுவிவரத்தையும் சுறுக்கமாக கூறினேன். ஜான்ஸியின் பிஞ்சுக் குஞ்சை என் விரல்களால் ஆட்டி, அவளை கிச்சு கிச்சு மூட்டினேன். ஜான்ஸி தனது மார்புக்கு சோப்புப் போட்டுக் கொண்டிருந்தாள். ஜான்ஸியின் மார்பு மட்டும் இயற்கையாகவே பெண்ணைப் போன்று இருக்கும், அதில் மயங்கியே பேராசிரியர் இவளை காதலித்ததாகப் பலமுறை கூறியிருக்கிறாள். "ஏன் ஜான்ஸி நிர்வாணப்பூஜை பண்ண முடிவெடுத்த, ரொம்ப வலிக்கும் ஜான்ஸி, பெண்களின் தலைப்பிரசவம் கூட இந்தளவுக்கு வலிக்காது, பிளீஸ் பணம் ரெடியாகுற வரைக்கும் பொறுத்துக்கோ ஜான்ஸி, நம்ம உறுப்புமாற்று ஆபரேஷன் பண்ணி மாத்திக்கலாம்..." என்று எவ்வளவோ கூறினேன். அவள் செவிசாய்ப்பது போல் தெரியவில்லை.
"எனக்குக் கிடைச்சிருக்கிற பொக்கிஷம் இந்தப் பேராசியர், எனக்கு இருக்கிற மார்பைப் பார்த்துத்தான் என்கிட்ட மயங்கி இருக்கார், பணம் ரெடியாகிற வரைக்கும் என்னால பொறுக்க முடியாது, ராணி.." என்று ஜான்ஸி கூறினாள்.
"அதனாலென்ன, பேராசிரியர் தான் நல்லவராச்சே, பொறுத்துக்கச் சொன்னா, பொறுத்துக்கப் போறார்..", என்றேன்.
"இல்லம்மா, அவரப்பத்தி உனக்குத் தெரியாது, அவருக்கு பின்னாடி சொருகிறதக்காட்டிலும் முன்னாடி சொருகிறதுல தான் ஆசை அதிகம்... ஏற்கனவே, எங்கூட படிக்கிற பொண்ணு ஒருத்திய கூட்டிட்டு வந்து அடிக்கடி செய்றாரு.... எங்க என்ன மறந்திடுவாரோனு தான் இப்படி அவசரமா நிர்வாணபூஜை பண்ண ஒத்துக்கிட்டேன்...", என்று என்னை கன்வின்ஸ் செய்தாள்.
நானும் அவள் உடம்புக்கு சோப்புப்போட்டு, அவள் உடம்பை தண்ணீரால் கழுவினேன். ஒரு அழகிய பாவாடையை மார்புவரை ஏற்றி கட்டிக்கொண்டாள். அவளை அழைத்துவந்து அனைவருக்கும் நடுவில் அமரவைத்தேன். எங்கள் யார் முகத்திலும் சந்தோஷமில்லை, மாறாக எதையோ ஏங்கித்தவிக்கும் சோகம் தான் தெரிந்தது.
வீட்டின் கதவு தட்டப்படும் சத்தம் கேட்டு திறந்தேன், பம்பாயிலிருந்து வந்த ராசாயி என்ற "திருநங்கைகளின் ஆஸ்தான மருத்துவர்" ராசாயி அக்காவும் அருகில் ஒரு பூசாரியும் நிற்க, அவர்களை உள்ளே அழைத்தேன்.
ராசாயி அக்கா ஆறுமாதத்திற்கு ஒருமுறை தமிழ்நாட்டுக்கு வருவார். யாருக்காவது நிர்வாணபூஜை செய்யவேண்டுமென்றால் இலவசமாக செய்துதருவார். உடன் வரும் பூசாரிக்கு மட்டும் ஐநூறு ரூபாய் கொடுத்தால் போதும்.
நிர்வாணபூஜை செய்துகொள்ளும் பெண்ணுக்கு இரண்டு தூக்கமாத்திரைகளைக் கொடுத்து, குளோரோஃபார்ம் (அ) அனஸ்தீசியா ஊசி போடாமல், அந்த சிறிய ஆணுறுப்பை வெட்டிவிடுவது தான் நிர்வாணபூஜை. செய்யும்போதே பத்துக்கு இரண்டு பேர் இறந்துவிடுவார்கள் என்பது கொடுமை. "நாங்கள் வாழ்ந்தாலென்ன, செத்தாலென்ன, நாங்கள் தான் பழிக்கப்பட்ட ஜென்மம்" போலல்லவா நீங்கள் பாவிக்கிறீர்கள்.
எனது உடல்கள் நடுங்க ஆரம்பித்தது. ஜான்ஸி என் உடன்பிறவாச் சகோதரி. அவளுக்கு என்ன ஆகுமோ? ஏது ஆகுமோ என்ற பயத்தில் நான். தூக்கமாத்திரை சாப்பிட்ட பத்தாவது நிமிடத்தில் ஜான்ஸி மயக்கமுற்றாள். அனைவரும் அவளை கைத்தாங்கலாக அழைத்துச் சென்று, அருகிலிருக்கும் மரநாற்காலியில் அமரச் செய்தார்கள். ராசாயி அக்கா என்னை வெளியே போகச்சொன்னார்கள்.
நான் வெளியே வந்த அரைமணி நேரத்தில், ஜான்ஸியின் பெரிய அலறல் சத்தம் கேட்டது. கூடவே, ஐயோ, ஐயோ............ ஜான்ஸி.................................... என்ற பஷீர்மாவின் அழுகுரல். உள்ளே சென்ற நான் ஜான்ஸியை ரத்த வெள்ளத்தில் தான் பார்த்தேன்.
No comments:
Post a Comment